Gerçekçilik akımı denince akla gelen ladri di biciclette'dir hep. Küçük Bruno'nun gözünden savaş sonrası İtalya'sının sosyo-ekonomik durumunu izleriz bu filmde. Sarhoş Atlar Zamanı ise; küçücük iken büyümek zorunda kalan büyük gönüllü Ayoub'un, hasta Mani'nin ve kardeşlerinin gözünden; sınırda, kırsalda ve kaçakçı bir babanın çocukları olarak yaşamayı gösteriyor izleyenlerine.
Filmde özel efektler, büyük bütçeler yok. Aynı ailenin 5 ferdi oynamış filmde; bu yüzden sonuna kadar gerçekçi, bu yüzden sonuna kadar samimi. Amansız hastalıkların, parasızlığın, mecburiyetlerin, imkansızlıkların ne illet bir şey olduğunu, başka bir hikaye bu kadar güzel anlatamazdı.
İran-Irak sınırına sıkışmış dramları dünya'nın gözüne sokarcasına FIPRESCI ve Golden Camera dahil toplam 10 ödül kazanmış bir film. Bahman Ghobadi kendi doğup büyüdüğü toprakların hikayesini yazıp, filme çekmiş... Kendi yöresinin hikayesini yazıp, yönetince başarılı ve daha önemlisi samimi bir yapım çıkıyor ortaya.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder