SCENT OF A WOMAN

John F. Nash'in oyun teorisini bilirsiniz ve bu teoriyle ilgili "tutsak ikilemi" oldukça meşhurdur. Giovanni Arpino bu filmin hikayesini yazarken teoriden ve ikilemden faydalanmış olmalı. Charlie Sims arkadaşlarını ispiyonlayıp, eğitimine Harvard'da devam edebilir ya da arkadaşlarına arka çıkıp, geleceğini karartabilir. Bu ikilemi yaşadığı sırada, karşısına çıkması gereken bilge kişi bu filmde yok. Bilge karakterin yerine; karşımıza bu sefer kör, kendini beğenmiş, etrafına huzursuzluk saçan, kadın düşkünü sayılabilecek bir emekli yarbay çıkıyor.

Al Pacino adı geçince yapılan yorumlar az çok bellidir; "oynuyor adam", "büyük oyuncu", hepsi doğrudur aslında... Ancak bu filmi izlerken; Al Pacino gerçekten kör de, gerçek hayatta görüyor numarası mı yapıyor diye düşünüyor insan. Bu filmde Al Pacino tarifi zor bir performans göstermiş. Kör bir adamın koordinatları verilen bir pistte nasıl tango yapabileceğini, saatte 110 km. hızla nasıl Ferrari kullanabileceğini gösteriyor cümle aleme. Malum tango sahnesini izleyip, öyle tango yapmayı arzulamayan pek kimse yoktur zannediyorum.

Filmde sahne  kullanımları da oldukça iyi. Birkaç sahne dışında dekorlarda, alan kullanımlarında gözü tırmalayan pek bir detay yok. Kamera açıları iyi seçilmiş. Görsel bir şölen sunulmasa da; ışık, sahne, kamera kullanımları profesyonelce ayarlanmış. Zaten kazanamasa da 92 Oscar'larında en iyi görüntü ve en iyi düzenleme oscarlarına aday gösterilmiş, Al Pacino ise bu filmde ki performansı ile "en iyi erkek oyuncu" ödülünü kazanmıştı.